In deze rubriek vindt je enkele verhalen uit de boekjes "Leven is delen". Dit zijn boekjes met verhalen, spinsels en gedichtjes. Ze gaan over het bijzondere alledaagse leven dat wij allemaal leven, wat kom ik daar persoonlijk in tegen? Wat raakt me, wat doet me in de lach schieten, wat doet mijn tranen stromen.. Niets menselijks is mij of jou vreemd, ik geloof dat te delen ons leven kan verrijken. In ieder geval verrijkt het, het mijne!
Mijn boekjes hebben als thema: Verhalentuin - Ik laat me niet gek maken - Life is fun - Liefde stroomt
Mocht je belangstelling hebben voor de boekjes, maak dan 5 euro over IBAN: NL63 RABO 0113 9233 84 t.n.v. M.L.J. Looman. En stuur je adres naar loek.louise@home.nl zodat ik het gewenste boekje naar je kan opsturen.
De Kochels buitelen over en onder elkaar het is raar maar waar ik had ze eens eerder gezien maar toen was ik tien was ze vergeten wist niet meer hoe ze heetten.
Met hun gesnater en geklater brachten ze me terug in het nu en vroegen: "Hoe is het met u".
"Ja, hoe zal ik dat zeggen dat is teveel om uit te leggen". “Dat hoeft niet” riepen de Kochels in koor dat zien we heus wel hoor de raad die wij u willen geven.
“Blijf Kochels zien voor de rest van uw leven”.
Houvast
In mijn cabane, verscholen tussen de wilde planten van mijn achtertuin, heb ik een mini komkommerplant in een vrolijke pot gezet en dat lijkt haar goed te bevallen.
Het is een feest iedere dag naar de plant te gaan kijken en te zien hoe mijn mini komkommer met zijn ranken de juiste houvast zoekt om zich aan vast te klampen. Hoger en hoger weet zij te klimmen door de houvast die haar ranken haar geven.
Dat het leven aanreikt zie ik gebeuren als ik naar mijn mini komkommer en haar ranken kijk.
Telkens weer vind en krijg ik de juiste houvast mijn leven te mogen leven. De gele lissen in mijn voortuin, mijn kinderen die me vaak bellen, een vriendin die even langs komt of de poes die op schoot springt.
Kleine momenten van houvast. Van mij verbonden weten. Ik ben er zo dankbaar voor.
De date
"Als je nog een man wilt ga dan toch eens via internet zoeken voor een date" zei mijn zoon voor de honderdste keer toen ik weer eens zat te jammeren dat het "alleen" leven ook niet alles is. Ik ging voor de bijl en hij schreef mij in op zo'n date site. Na een paar dagen werd er door drie mannen op gereageerd. Twee van de mannen delete ik ogenblikkelijk maar de derde sprak me wel aan al stond er geen foto bij zijn profiel. Na een aantal mails met veel her en erkenning besloten we elkaar te ontmoeten. "Nooit thuis afspreken" had mijn zoon me op het hart gedrukt. We spraken dus af bij de Driewegsluis en zittend op het terras zag ik mijn date in zijn groene Mercedes al aankomen.
Alles klopte zoals hij het gemaild had. Zijn groene Mercedes die hij vakkundig tussen de auto's parkeerde, zijn grijze kop en de bril die paste bij zijn uiterlijk. Zijn soepele nonchalante wijze van bewegen raakte me. Bij het terras aangekomen keek hij rond. Ik zag zijn ogen oplichten toen hij me herkende en dacht "Bingo" dit is hem met zo'n man wil ik wel wat beginnen.
We gaven elkaar een hand, hij bestelde koffie en toen hij na een halfuur nog aan het woord was en het me niet lukte er een woord tussen te krijgen ben ik maar gegaan.